آزگار

انسانهاى خوب،

خوشبختى را تعقیب نمی‌کنند؛

مهربانی می‌کنند،

و سپس خوشبختى پاداش مهربانى آنهاست.

بخشش را "بخش کن"

محبت را "پخش کن"

شکیبایی بر هر "دعوایی"، "دواست"

هر چه "بضاعتمان" کمتر است

"قضاوتمان" بیشتر است

سوء تفاهم، "تیر خطایی"ست که از "گمان" رها می شود

انسان "خوشرو"، گل "خوشبو" ست.

"دوست داشتن" را "دوست بدار"

به "مهربانی" "مهر" بورز

با "آشتی" "آشتی" کن

از دورویی "دوری" کن

نگذارید گوشهایتان گواه چیزی باشد که چشمهایتان ندیده

نگذارید زبانتان چیزی را بگوید که قلبتان باور نکرده

"صادقانه زندگی کنید"

ما موجودات خاکی نیستیم که به بهشت میرویم

ما موجودات بهشتی هستیم که از خاک سر برآورده ایم!

یک مهندس کشاورزی نقل می کرد و می گفت:

روزی در دامنه های سبلان تحقیقی در مورد بعض بذرهای کشاورزی داشتیم و

کارمان زیادی طول کشید و خیلی گرسنه شدیم و من از گروه جدا بودم و دیدم

چند چوپان سفره ی ناهار پهن کرده و مشغول خوردن هستند و به من هم تعارف کردند

و من به دلیل شدت گرسنگی نتوانستم تعارفشان را رد کنم و نشستم از غذایشان که

گوشتی کاملا کوبیده و بی نهایت لذیذ بود خوردم ، شکمم درد گرفت ولی تمایل و اشتهایم نسبت

به خوردن کور نشد و بالاخره غذا تمام شد. پرسیدم این که خوردیم گوشت چه بود و چگونه پخته بودید

که من هم از آن غذا در خانه تهیه کنم؟ تا این سوال را کردم هر سه چوپان بدون جواب، از من دور شدند

و به عبارتی فرار کردند و من تعقیب کرده و یکی را گرفته و اصرار کردم که باید به من بگوید

گوشتی که خوردم گوشت چه بود؟ و او به ناچار و همراه با دلهره و ترس گفت که آقا مهندس، گوشت مار بود.

می گوید تا این جواب را از او شنیدم احساس کردم همه ی سلول های بدنم مار شده

و در هم می لولند و حال خیلی خیلی بدی به من دست داد و تا حدود شش ماه از حس و فهم مزه ی غذاها

محروم بودم.

اگر نپرسیده بودم و جواب نشنیده بودم برای همیشه لذت آن غذا بیخ دندانم می ماند

ولی وقتی پرسیدم و جواب شنیدم، به حکم تخیل، شش ماه تمام مریض بودم.

مولانا می‌گوید:

هر که او بیدارتر پر دردتر

هر که او آگاه‌تر رخ زردتر

بر روی بوم زندگی، هر چه که می خواهی بکش .
زیبا و زشتی پای توست . تقدیر را باور نکن ،
تصویر اگر زیبا نبود ، نقاش خوبی نیستی
از نو دوباره رسم کن ،تصویر را باور نکن
خالق تو را شاد آفرید ، آزاد آزاد آفرید
پرواز کن تا آرزو ، زنجیر را باور نکن…